25η Νοεμβρίου. Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών.
Είμαι γυναίκα, ονομάζομαι Θάλεια και, από αυτό το λευκό ηλεκτρονικό χαρτί, μου δίνεται ο άπλετος χώρος να εκφράσω τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις προτάσεις, που ακολουθούν και πηγάζουν από κάθε τέτοια μέρα σαν κι αυτή. Μου δίνεται και έμπρακτα το αναφαίρετο δικαίωμα να προβάλλω την αξιοσύνη κάθε γυναίκας, μιας και στην πραγματικότητα δεν βρίσκονται όλες οι γυναίκες στην ίδια θέση με τη δική μου.
365 μέρες το χρόνο και σχεδόν κάθε μέρα είναι μία μέρα γιορτής. Παγκόσμιο αφιέρωμα στην ενθύμηση και στην εξύψωση του ηθικού χρέους & αναστήματος από τον σύσσωμο «πολιτισμένο» και ενωμένο δυτικό κόσμο.
Άραγε μια μέρα αρκεί? Είναι ο χρόνος που δεν είναι αρκετός ή κάτι στην παγκόσμια συνειδητότητα που δε λέει να μεστώσει?
Όταν γυναίκες λιθοβολούνται ανά τον κόσμο και η διαδικασία αυτή παρακολουθείται ως θέαμα ακόμη κι από μικρά παιδιά, όταν μικρά κορίτσια αναγκάζονται να παντρευτούν τον βιαστή τους όσο μεγάλος κι αν είναι, όταν πωλούνται ως εμπόρευμα 3 & 4 φορές για σεξουαλική ή οικονομική εκμετάλλευση, όταν στερούνται του δικαιώματος να εργαστούν να μορφωθούν ή να ντυθούν όπως θέλουν, όταν αποφασίζεται ο γάμος τους σε πολύ μικρή ηλικία ερήμην τους, όταν μένουν ανάπηρες ή ακόμα και καταλήγουν από έντονη χειροδικία, εκτόξευση αιχμηρών αντικειμένων ή καυστικών υγρών εναντίον τους, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΤΕ που διαπράττεται ένα διαρκές έγκλημα εξουσίας, ένα έγκλημα, που προσβάλλει κατάφορα την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά τους.
ΕΙΝΑΙ όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, που κύλησαν άπραγες και ανέκφραστες από όλους εμάς, που σαφώς βρεθήκαμε σε μεγαλύτερο ύψος και αγέρωχη θέση, χάρη στην ανάπτυξη της προσωπικής μας «μοίρας».
Πράγματι, τρόποι και δυνατότητες αντίδρασης και καταπολέμησης της βίας υπάρχουν. Αρμόδιοι φορείς, οργανισμοί και τηλεφωνικές γραμμές στήριξης. Άρτιες συμβουλευτικές ομάδες, οργανωμένες συλλογικότητες και η φωνή της διεθνούς κοινότητας που, αν και μεγάλη, ακούγεται σαν ψίθυρος, μπροστά στη γλυκιά, καταπραϋντική κουβέντα ενός πραγματικού φίλου, κάθε ανθρώπου που αυτό-προσδιορίζεται «δικός»!
Η μικρή Πακιστανή Μαλάλα Γιουσαφζάι (2013 Βραβείο Ζαχάρωφ / 2014 Νόμπελ Ειρήνης ), που αγωνίζεται για το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση στη χώρα της, καθώς και η Νάντια Μουράντ Μπασί (Πρεσβευτής του ΟΗΕ για την αξιοπρέπεια των θυμάτων της Διακίνησης Ανθρώπων) και η Λάμια Ατζί Μπασάρ (2016 Βραβείο Ζαχάρωφ από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) ξεχώρισαν γιατί, αν και μικρές ηλικιακά, έγιναν Μεγάλα Προσωπικά Παραδείγματα Μετουσίωσης του δικού τους βιώματος σε Όραμα, σε Αγώνα και Πράξη μιας καλύτερης ζωής για όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Υπήρξαν θύματα, που κατάφεραν να ξεφύγουν από τη μέγγενη του Ισλαμικού Κράτους και τώρα είναι συνήγοροι όλων των κακοποιημένων γυναικών της φυλής Γιαζίντι του Ιράκ.
Αυτό που λείπει ίσως τελικά, δεν είναι ο χρόνος, δεν είναι ο τρόπος, δεν είναι η φωνή. Είναι η θέληση και η επιμονή, ώστε κάθε γυναίκα και κάθε άνθρωπος από εμάς, να αφιερωθεί και να μετουσιώσει τη ζωή του σε ένα νέο πρότυπο ζωής, για το οποίο θα είναι περήφανος, ελεύθερος και υγιής. Να συμπαρασύρει με το ήθος, την αγάπη, την αποδοχή καθετί που χωλαίνει. Να λειτουργήσει ως φωτεινή πηγή βιωματικής στήριξης, έμπνευσης και δύναμης.
Όπως είπε κάποτε και ο Ιωσήφ Χάυδν: «Δεν υπήρχε κανένας κοντά να με παρασύρει, γι αυτό και αναγκάστηκα να γίνω αυθεντικός».
